1 نمی توان ز سخن ساختن خموش مرا که چون صدف ز دهان است رزق گوش مرا

2 اگر چه صحبت من غم زداست همچو شراب به روی تلخ، حریفان کنند نوش مرا

1 از خلق خبر نیست ز خود بی خبران را با قافله کاری نبود فرد روان را

2 آسودگی و درد طلب آتش و آب است منزل نبود قافله ریگ روان را

1 خطش عنان تصرف ز دست خال گرفت به خوش سیاه دلی ملک انتقال گرفت

2 چه حسن بود که از پرده تا برون آمد جهان به زیر سراپرده جمال گرفت

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را