نمی روم به بهشت برین زخانه از صائب تبریزی غزل 5030

1 نمی روم به بهشت برین زخانه خویش به گل فرو شده پایم درآستانه خویش

2 به گنجها نتوان درد را خرید از من به زر بدل نکنم رنگ عاشقانه خویش

3 به نغمه دگران احتیاج نیست مرا که هست چون خم می مطربم ز خانه خویش

4 چو یوسفم که به چاه افتد از کنار پدر اگر به چرخ برآیم ز آستانه خویش

5 اگر چه هر نفسم گرد کاروان غمی است بجان رسیده ام از وضع بیغمانه خویش

6 بلاست رتبه گفتار چون بلند افتاد به خواب چند توان رفتن ازافسانه خویش ؟

7 به بینوایی و آزادگی خوشم صائب مرا قفس نفریبد به آب و دانه خویش