مرا که داغ و کبابم چه دوزخ از صائب تبریزی غزل 1827

1 مرا که داغ و کبابم چه دوزخ و چه بهشت مرا که مست و خرابم چه کعبه و چه کنشت

2 نخست پیر خرابات چون قلم قط زد برات روزی ما بر لب پیاله نوشت

3 به آب شور مرا کعبه کی فریب دهد؟ که مشربم شده خوگر به آب تلخ کنشت

4 به کلک قاعده دانی شکستگی مرساد که توبه نامه ما با خط شکسته نوشت!

5 هزار بوسه سیراب می توان کردن لب پیاله گر افتد به دست ما لب کشت

6 مرا که واله آن چاک سینه ام صائب کجا گشاده شود دل ز کوچه باغ بهشت؟