با زمین گیری به منزل می از صائب تبریزی غزل 100

1 با زمین گیری به منزل می رسانم خلق را در بیابان طلب سنگ نشانم خلق را

2 سینه بی کینه ای دارم که چون زنبور شهد می شود شیرین دهان از کسر شانم خلق را

3 می کنند از من تهی پهلو چو تیغ آبدار گر چه از طبع روان، آب روانم خلق را

4 این گرانجانان سزاوار سبکباری نیند ورنه از یک ناله از خود می رهانم خلق را

5 نیست از یوسف به جز حسرت نصیب مفلسان از بهای خویش بر خاطر گرانم خلق را

6 چون شراب تلخ، صائب نیست بی کیفیتی حرف تلخی کز نصیحت می چشانم خلق را