عیب نادان در زمان خامشی از صائب تبریزی غزل 977

1 عیب نادان در زمان خامشی گویاترست پسته بی مغز در لب بستگی رسواترست

2 گردش پرگار موقوف سکون مرکزست هر که در دامن کشد پا آسمان پیماترست

3 شهرت مجنون ز عشق کوهکن پامال شد سیل در کهسارها از دشت پرغوغاترست

4 دست دولت گر چه در ظاهر بلند افتاده است در گشاد کارها دست دعا بالاترست

5 رفت هر کس را به پا خاری کند سوزن علاج می خورد خون بیشتر هر کس که او بیناترست

6 دیده ما بی نیازان نیست بر احسان چرخ یک سر و گردن ز مینا این قدح رعناترست

7 نیست مریم را به گفتار مسیحا احتیاج روی شرم آلود او بی گفتگو گویاترست

8 چشم پوشیدن بود مشاطه رخسار زشت هر که پوشد دیده از وضع جهان بیناترست

9 دعوی دانش بود صائب به نادانی دلیل هر که نادان می شمارد خویش را داناترست