اگر مقید کسب هوا نمی گردی از صائب تبریزی غزل 6848

1 اگر مقید کسب هوا نمی گردی حباب وار ز دریا جدا نمی گردی

2 لباس فقر بود پینه بر سراپایت اگر شکسته تر از بوریا نمی گردی

3 رضای حق به رضای تو بسته است از حق چرا به هر چه کند حق رضا نمی گردی؟

4 ایا کسی که به هنگام ارتکاب گناه ز شرم خلق به گرد خطا نمی گردی:

5 ز خلق بیش، ز خود شرم کن که خلق از تو جدا شوند و تو از خود جدا نمی گردی

6 ز تخم پوچ تو بی مغز روشن است چو آب که روسفید درین آسیا نمی گردی

7 نشسته دست ز دامان دولت دنیا چو خضر سبز ز آب بقا نمی گردی

8 تو تا خموش نگردی به صدزبان دراز چو شانه محرم زلف دوتا نمی گردی

9 ز آشنایی مردم گزیده تا نشوی تو بی شعور به خود آشنا نمی گردی

10 مدار دست ز دامان پیروان صائب اگر ز بی بصری رهنما نمی گردی