گر به ظاهر چون لب پیمانه از صائب تبریزی غزل 279

1 گر به ظاهر چون لب پیمانه خاموشیم ما از ته دل چون خم سربسته در جوشیم ما

2 گر در آن محراب ابرو نیست ما را راه حرف از دعاگویان آن صبح بناگوشیم ما

3 از نسیمی می شود بنیاد ما زیر و زبر بحر هستی را حباب خانه بر دوشیم ما

4 رزق ما از شهد چون زنبور غیر از نیش نیست ورنه این میخانه را صهبای سرجوشیم ما

5 از دل روشن رگ خواب جهان در دست ماست گر به ظاهر همچو چشم یار مدهوشیم ما

6 نعل وارونی بود خمیازه آغوش ما ورنه همچون موج با دریا هم آغوشیم ما

7 گر چه فانوس خیالیم این زمان صائب ز فکر چشم تا بر هم زنی، خواب فراموشیم ما