اگر کلام نه از آسمان فرود آید از صائب تبریزی غزل 3994

1 اگر کلام نه از آسمان فرود آید چرا به هر سخنی خامه در سجود آید

2 ز اهل دل تو همین نقش دیده ای از دور که روز روشن از آتش به چشم دود آید

3 ظهور عشق ز ما خاکیان غریب مدان کز ابرهای سیه برق در وجود آید

4 فلک ز عهده این عقده های سردرگم برون چگونه به یک ناخن کبود آید

5 نکرد آتش مغرور سجده آدم کجا به سوختن ما سرش فرود آید

6 جهان سفله بهشتی است ژاژخایان را به خاروخس چو سد شعله در سرود آید

7 شدی دوتا وهمان می دوی پی دنیا نشد رکوع ترا نوبت قعود آید

8 به ناخنی که رساند به داغ من گردون هزار دجله خون از دل حسود آید

9 دل گشاده من صائب آرمیده بود درین خرابه اگر آسمان فرود آید