دل اگر از سر اخلاص ز جا برخیزد از صائب تبریزی غزل 3402

1 دل اگر از سر اخلاص ز جا برخیزد خضر چون سبزه ز بوم و بر ما برخیزد

2 آه اغیار دلیل است به محرومی عشق از نشان گرد کی از تیر قضا برخیزد؟

3 فیض بی پرده تمنا کن اگر اهل دلی چه سعادت ز پر و بال هما برخیزد؟

4 پیش روشن گهران صحبت ناجنس بلاست به نمک چون رسد از شعله صدا برخیزد

5 شکوه از چرخ مکن تا نکند بنیادت کاین بخاری است کزاو ابر بلا برخیزد

6 شبنم سوخته اش گریه شادی باشد لاله ای کز سر خاک شهدا برخیزد

7 چه امیدست که در عالم نومیدی نیست؟ راه گم کرده ز جا راهنما برخیزد

8 می کند آب دل سوختگان را صائب ناله ای کز جگر خامه ما برخیزد