اگر کسی متوسل به چاره ساز شود از صائب تبریزی غزل 3974

1 اگر کسی متوسل به چاره ساز شود هم از طبیب و هم از چاره بی نیاز شود

2 هلال سعی کند در کمال خود غافل که چون تمام شود بوته گداز شود

3 دهن به ابر گهربار باز کن که صدف به لب گشودنی از بحر بی نیاز شود

4 شمار آه به مقدار عقده های دل است به قدر دانه زبان خوشه را دراز شود

5 مرا دلی است ز صبح وصال روشنتر چگونه سینه من پرده پوش راز شود

6 کشیده دار عنان سخن که همچون شمع زبان دراز چو گردید خرج گاز شود

7 به طوف کعبه رود بت در آستین صائب کسی که با خودی خویش در نماز شود