ز دست خشک مرجان ناامید از بحر گردیدم از صائب تبریزی غزل 5516

1 ز دست خشک مرجان ناامید از بحر گردیدم ز روی تلخ دریا دامن از وصل گهر چیدم

2 میزان نظر سنگین تر آمد پله خوابم چو خواب امن را با دولت بیدار سنجیدم

3 به آسانی نشد باز این گره چون خامه از کارم به زیر تیغ رفتم تا ز بند آزاد گردیدم

4 ز چوب دار، نخل میوه دارم گشت عریانتر ز بس از سردی بی حاصلان بر خویش لرزیدم

5 ز چشم باز دایم در ره سیل خطر بودم فتادم در حصار عافیت تا چشم پوشیدم

6 زمین تاج سر من بود تا سر در هوا بودم فرو رفتم به خود افلاک را در زیر پا دیدم

7 نشد بر خاکساریهای من چون آب رحم آرد به پای سرو این گلزار چندانی که غلطیدم

8 ز گوش بسته سنگین دلان تیرم به سنگ آمد درین محفل ز بی برگی چونی چندان که نالیدم

9 به عهد من زمین نایاب چون اکسیر شد صائب ز بس خون خوردم و بر لب ز غیرت خاک مالیدم