به که نطق خویش از اهل زمان دارم دریغ از صائب تبریزی غزل 5144

1 به که نطق خویش از اهل زمان دارم دریغ نغمه داودی از آهن دلان دارم دریغ

2 حرفهای راست را چون تیر در دل بشکنم این خدنگ راست رو را از کمان دارم دریغ

3 در خور بی جوهران گوهر به بازار آورم حرف جوهردار از تیغ زبان دارم دریغ

4 گوش گل از پرده انصاف چون مفلس شده است به که من هم نغمه را از بوستان دارم دریغ

5 در نقاب خامشی یک چند رو پنهان کنم بکر معنی را ازین نامحرمان دارم دریغ

6 دیده یوسف شناسی نیست در مصر وجود به که جنس خویش را از کاروان دارم دریغ

7 گوهر من بی بها و اهل عالم مفلسند گوهر خود را ز چشم مفلسان دارم دریغ

8 من که شهری تر ز مجنونم در آیین جنون چون سر خود را ز سنگ کودکان دارم دریغ؟