شنیدم بلبل خود را ستایش از صائب تبریزی غزل 6788

1 شنیدم بلبل خود را ستایش کرده ای جایی میان عندلیبان دگر افتاده غوغایی

2 من و عقل نخستین را به جنگ یکدگر افکن ز من تیغ زبان در کار بردن وز تو ایمایی

3 ز طبع موشکافم شانه پشت دست می خاید به گردم کی رسد همچون صبا هر بادپیمایی؟

4 چراغ دودمان شهرتم از شعله فطرت ندارد آسمان امروز چون من نکته پیرایی

5 به دیوان خیابانش سراسر گشته ام صائب ندارد بوستان چون مصرع من سرو رعنایی