پیام دوست ز باد بهار می‌شنوم از صائب تبریزی غزل 5762

1 پیام دوست ز باد بهار می‌شنوم ز چاک سینه گل بوی یار می‌شنوم

2 جنون من چه عجب گر یکی هزار شود؟ که وصف گل ز زبان هزار می‌شنوم

3 هزار نکته سربسته بی‌میانجی حرف ز غنچه دهن تنگ یار می‌شنوم

4 از آن ز سیر چمن می‌برم ز خود پیوند که ذکر اره ز هر شاخسار می‌شنوم

5 چه آتش است که در مغز خاک افتاده است؟ که العطش ز لب جویبار می‌شنوم

6 مرا چو تیشه فرهاد می‌خراشد دل صدای کبک اگر از کوهسار می‌شنوم

7 شکایتی است که مردم ز یکدگر دارند حکایتی که درین روزگار می‌شنوم

8 گذشت از دل گرم که خط مشکینت؟ که بوی سوختگی زان غبار می‌شنوم

9 مباد نقش کسی بدنشین شود یارب میان به حرم و طعن کنار می‌شنوم

10 به گوش، پنبه سیماب می‌نهم صائب زهر که حرف دل بی‌قرار می‌شنوم