1 بر جگر تا خورده ام نیش خمار نوش را می کنم با درد سودا باده سرجوش را

2 مهر بر لب زن که در خون غوطه (ور هرگز نساخت) زخم دندان پشیمانی لب خاموش را

3 چون صدف هر کس به غور بحر خاموشی رسید کاسه دریوزه سیماب سازد گوش را

4 بازی همواری ظاهر مخور از دشمنان نان سوزن دار پیش افکن سگ خاموش را

5 ای ردا از دوش من بردار دست التفات کرده ام وقف سبوی می پرستان دوش را

6 کلک شکربار صائب بر سر شور آمده است تنگ شکرساز یکسر پرده های گوش را