غم حساب ندارم ز میْ‌پرستی‌ها از صائب تبریزی غزل 672

1 غم حساب ندارم ز میْ‌پرستی‌ها که نیست قابل تعبیر، خواب مستی‌ها

2 به قدر آنچه شوی پست، سربلند شوی گرفته‌ایم عیار بلند و پستی‌ها

3 نسیم جاذبه‌ای پیش راه ما بفرست که گشت سد ره ما غبار هستی‌ها

4 که می‌کند سر زلف حواس ما را جمع؟ به غیر بی‌خودی عشق و خواب مستی‌ها

5 بگیر سر خط عبرت ز قطع زلف ایاز کشیده دار عنان درازدستی‌ها

6 به وصل او نرسیدم ز مفلسی صائب سیاه در دو جهان روی تنگدستی‌ها!