1 من نمی آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار بحر من ساحل نخواهد گشت، در جوشم گذار

2 گفتگوی توبه می ریزد نمک در ساغرم پنبه بردار از سر میناودر گوشم گذار

3 از خمار می گرانی می کند سر بر تنم تا سبک کردم سبوی باده بر دوشم گذار

4 کرده ام قالب تهی از اشتیاقت عمرهاست قامت چون شمع در محراب آغوشم گذار

5 گر به هوشیاری حجاب حسن مانع می شود در سرمستی سری یک بار بر دوشم گذار

6 شرح شبهای دراز هجراز زلف است بیش پنبه ای بر لب ازان صبح بنا گوشم گذار

7 می چکد چون شمع صائب آتش از گفتارمن صرفه در گویایی من نیست، خاموشم گذار