جرأتی کو تا تماشای گلستانش از صائب تبریزی غزل 5402

1 جرأتی کو تا تماشای گلستانش کنم چشم حیران را سفال خط ریحانش کنم

2 حلقه چشمی چو دور آسمان می خواستم تا به کام دل نظر برماه تابانش کنم

3 پسته لب بسته او سنگ را دندان شکست من به زوردست می خواهم که خندانش کنم

4 میوه فردوس را تاب نگاه گرم نیست چون نظر گستاخ بر سیب زنخدانش کنم

5 از لطافت شمع من عریان نمی آید به چشم به که از بیرون در سیر شبستانش کنم

6 بر ندارد سر زبالین دیده حیران من گربه جای اشک اخگر در گریبانش کنم

7 خانه ای از خانه آیینه دارم پاکتر هرچه هرکس اورد با خویش مهمانش کنم

8 هر خم موی گرهگیرش کمینگاه دلی است من به این یک دل چه با زلف پریشانش کنم

9 مرکز پرگار حیرانی است چشم عاشقان هم به چشم او مگر سیر گلستانش کنم

10 گرچه مورم صائب اما در مقام گفتگو می توانم حرف در کار سلیمانش کنم