نتوان کرد به زندان بدن محصورم از صائب تبریزی دیوان اشعار 509

1 می نماید پایکوبان دار را منصور ما تاک را آتش عنان سازد می پر زور را

2 هر سبکدستی نیارد نغمه از ما واکشید ناخن شیرست مضراب رگ طنبور ما

1 پیش چشمم شد روان گر تشنه دریا شدم یافتم جویاتر از خود هر چه را جویا شدم

2 چون الف کز مد بسم الله بیرون شد نیافت محو در نظاره ان قامت رعنا شدم

1 جگری سوخته چون لاله ایمن دارم چون نسوزم، که سر داغ به دامن دارم

2 غوطه در زنگ زد از سیر چمن آینه ام چشم امید به خاکستر گلخن دارم

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟