به فکر چاره فتادن جگر از صائب تبریزی غزل 1725

1 به فکر چاره فتادن جگر گداختن است علاج درد چو مردان به درد ساختن است

2 مدان ز عشق جگرسوز حسن را غافل که شمع بیش ز پروانه در گداختن است

3 توان به خانه خرابی ز گنج شد معمور ترا مدار چو طفلان به خانه ساختن است

4 تو از رعونت خود می کشی ز خلق آزار هدف نشانه ناوک ز قد فراختن است

5 ز زخم نیست مرا طالعی چو صید حرم وگرنه شیوه خورشید تیغ آختن است

6 سخن ز دست نوازش زند به دل ناخن که ساز باعث خوشوقتی از نواختن است

7 صفای آینه دل درین جهان، موقوف به نقش نیک و بد و خوب و زشت ساختن است

8 به آه گرم دل سخن نرم گرداندن ز سنگ خاره به تدبیر شیشه ساختن است

9 فغان که نرم شد جان سخت ما صائب به بوته ای که در او سنگ در گداختن است