دل ز احیای شب دیجور روشن از صائب تبریزی غزل 2717

1 دل ز احیای شب دیجور روشن می شود زین جواهر سرمه چشم کور روشن می شود

2 خویش را زیر و زبر کن کز فروغ آفتاب بیشتر ویرانه از معمور روشن می شود

3 از خط شبرنگ می گردد نمایان آن دهن راه این تنگ شکر از مور روشن می شود

4 با دل آزاری نگردد جمع حسن عاقبت ز آتش آخر خانه زنبور روشن می شود

5 با دل سنگین نیم از رحمت حق ناامید کز چراغان نجلی طور روشن می شود

6 شمع بی فانوس می سازد دل ما را سیاه دیده ما از رخ مستور روشن می شود

7 شمع کافوری ندارد سود بر روی مزار صائب از نور عبادت گور روشن می شود