سزای خواب بود دیده ای از صائب تبریزی غزل 1805

1 سزای خواب بود دیده ای که گریان نیست نفس و بال بود بر دلی که نالان نیست

2 چه نسبت است به عمر ابد شهادت را؟ که آب تیغ، گرانجان چو آب حیوان نیست

3 شد از گرفتگی عقل، کار بر من سخت سزای سنگ بود پسته ای که خندان نیست

4 تمام رحمت و لطف است عشق بنده نواز چه شد که آب مروت به چشم اخوان نیست

5 ز درد و داغ محبت مگو به مرده دلان تنور سرد، سزاوار بستن نان نیست

6 به یک دو هفته ز منت هلال شد، مه بدر شکستن لب نان سپهر آسان نیست

7 عدم ز قرب جوار وجود زندان است وگرنه کیست که از زندگی پشیمان نیست؟

8 هوا به دولت پیری مسخر من شد قد خمیده کم از خاتم سلیمان نیست

9 خلاص کرد مرا شور عشق از عالم برای داغ، حصاری به از نمکدان نیست

10 خوشم به دامن صحرای بیخودی صائب که نقش پای غزالی در آن بیابان نیست