شوختر می شود ازخواب گران، مژگانش از صائب تبریزی غزل 4977

1 شوختر می شود ازخواب گران، مژگانش چون فلاخن که کند سنگ سبک جولانش

2 شهسواری که منم گردره جولانش آفتاب ازمژه جاروب کند میدانش

3 برگ آسایش ازین خاک سیه کاسه مجو که بود از نفس سوختگان ریحانش

4 مور صحرای قناعت دل شادی دارد که بود دست سلیمان به نظر زندانش

5 تهمت سرمه به آن چشم سیه،عین خطاست سرمه گردی است که خیزد ز صف مژگانش

6 می توان باعرق روی تو نسبت کردن گوهری راکه زآیینه بود میدانش

7 صفحه آینه راکاغذ سوزن زده کرد تا چه باسینه مجروح کند مژگانش

8 می رود آبله دست صدف دست بدست رنج ما نیست که پامال کند دورانش

9 عافیت می طلبی رو سر خود گیر که عشق قهرمانی است که از دار بود چوگانش

10 نظر تربیت از ابر ندارد صائب گلستانی که منم بلبل خوش الحانش