حسن بی پروا ز شور عندلیبان از صائب تبریزی غزل 1240

1 حسن بی پروا ز شور عندلیبان فارغ است غنچه این باغ، دل خوردن نمی داند که چیست

2 ریخت خون کوهکن را تیشه از دهشت به خاک شیرخوار آداب می خوردن نمی داند که چیست

3 ناقصان آسوده اند از غم که ماه ناتمام تا نگردد بدر، دل خوردن نمی داند که چیست

4 این جواب آن که می گوید نظیری در غزل هر که دل را باخت دل بردن نمی داند که چیست

5 داغ عمر رفته افسردن نمی داند که چیست آتش این کاروان مردن نمی داند که چیست

6 شعله را اشک کباب از سوختن مانع نشد آتش سوزان نمک خوردن نمی داند که چیست

7 خار نتواند گرفتن دامن ریگ روان رهنورد شوق، افسردن نمی داند که چیست

8 اهل صورت از خزان بی دماغی فارغند غنچه تصویر، پژمردن نمی داند که چیست

9 گشت ذوق وعده سد راه جست و جو مرا دست و پا گم کرده، پی بردن نمی داند که چیست

10 کشته تیغ شهادت در دو عالم زنده است محو آب زندگی، مردن نمی داند که چیست