حسن خط با حسن خلق و مردمی از صائب تبریزی غزل 2419

1 حسن خط با حسن خلق و مردمی انباز شد رفته رفته آخر حسنش به از آغاز شد

2 حرفی از گیرایی مژگان او کردم رقم نامه بر بال کبوتر چنگل شهباز شد

3 بلبل ما گر چنین گرم نواسنجی شود تخم گل خواهد سپند شعله آواز شد

4 تا برآمد بر سپهر شاخ، گلچینش ربود شوخی گل چون شرر آخر به یک پرواز شد

5 بس که حسرتهای رنگین دل به روی هم نهاد رفته رفته سینه ام چون کلبه بزاز شد

6 صائب از خون جگر خوردن نیاسودم دمی تا به روی داغ همچون لاله چشمم باز شد