از شکوه عشق، میدان تنگ از صائب تبریزی غزل 1150

1 از شکوه عشق، میدان تنگ بر هامون شده است دامن صحرا ز یک دیوانه پر مجنون شده است

2 می کنم چون موج در آغوش دریا پا دراز تا عنان اختیار از دست من بیرون شده است

3 سرکشی از بس که زین وحشی نگاهان دیده ام باورم ناید که آهو رام با مجنون شده است

4 شانه شمشاد را دست نگارین می کند بس که در زلف گرهگیر تو دلها خون شده است

5 نیست در روی زمین از بی غمی آثار درد چهره زرین نهان در خاک چون قارون شده است

6 ز انقطاع فیض، کوتاه است ایام خزان دولت فصل بهار از فیض روز افزون شده است

7 جلوه همکار می بندد زبان لاف را در زمان قامت او سرو ناموزون شده است

8 همچو داغ لاله چسبیده است صائب بر جگر آه ما از بس که نومید از در گردون شده است