فغان که هستی من در ورق از صائب تبریزی غزل 1838

1 فغان که هستی من در ورق شماری رفت حیات من چو قلم در سیاه کاری رفت

2 به خون دل، ورقی چند را سیه کردم چو لاله زندگیم در سیاه کاری رفت

3 نکرده غنچه امید من دهن را باز سبک ز گلشن من باد نوبهاری رفت

4 زمین پاک غریبی عزیز کرده مرا اگر چه یوسف من از وطن به خواری رفت

5 نشد چو سون ازین خرقه سر برون آرم تمام رشته عمرم به پینه کاری رفت

6 اگر چه نقش مساعد نشد، به این شادم که نقد زندگی من به خوش قماری رفت

7 قلم ز دست بیفکن که روز رستاخیز برون ز آتش نتوان به نی سواری رفت

8 نمی شود نکند آرمیده اش صائب سبکروی که حیاتش به بیقراری رفت