هر دلی کز عشق گوهر آب شد، از صائب تبریزی غزل 2664

1 هر دلی کز عشق گوهر آب شد، گوهر شود هر که را سوزد درین دریا نفس، عنبر شود

2 گوشه گیری فیضها دارد درین وحشت سرا قطره از دریا چو رو پنهان کند گوهر شود

3 ناقصان را شهپر دعوی است دنیای خسیس چون شرر با خار آمیزد زبان آور شود

4 راستی دامان جمعیت به دست آوردن است رشته چون هموار شد شیرازه گوهر شود

5 جلوه سرو لب کوثر کند مژگان او دیده هر کس که از اشک ندامت تر شود

6 آتش سوزان بود نزدیکی سیمین بران رشته در عقد گهر هر روز لاغرتر شود

7 دیده از وضع مکرر خون خود را می خورد ورنه دل در هر تپیدن عالم دیگر شود

8 می شود بر کاملان اوضاع دنیا خوشگوار تلخی از دریا نبیند قطره چون گوهر شود

9 در دل پرآتش خود جای صائب چون دهم؟ نازنینی را که گل در پیرهن اخگر شود