هر گروهی به دلیل دگر آویخته از صائب تبریزی غزل 3488

1 هر گروهی به دلیل دگر آویخته اند بوشناسان به نسیم سحر آویخته اند

2 بهر فردوس گروهی که ز دنیا گذرند از هوایی به هوای دگر آویخته اند

3 رگ خامی رسن گردن منصور شده است میوه پخته کجا از شجر آویخته اند؟

4 پرده بردار که چون ابر پریشان گردد هر حجابی که ز پیش نظر آویخته اند

5 تا به آن موی میان کس نتواند ره برد زلف مشکین ترا تا کمر آویخته اند

6 چشم شوخ تو به عیب دگران مشغول است ورنه صد آینه در رهگذر آویخته اند

7 غافلند از دل پر آبله خود صائب ساده لوحان که به عقد گهر آویخته اند