از آفتاب رنگ نبازد ستاره از صائب تبریزی غزل 5782

1 از آفتاب رنگ نبازد ستاره ام دل زنده از محیط برآید شراره ام

2 خورشید محشرست دل آتشین من صبح قیامت است گریبان پاره ام

3 نور نگاه چشم غزالان وحشیم هم در میان مردم و هم بر کناره ام

4 آن بیدلم که کشتی طوفان رسیده بود در طفلی از تپیدن دل گاهواره ام

5 رطل گران خاک بود نقش پای من تا از شراب عشق تو مست گذاره ام

6 تا قامت تو سایه نیفکند بر سرم روشن نگشت معنی عمر دوباره ام

7 شد برگ زرد و رنگ نگرداند میوه ام عمرم تمام گشت و همان نیمکاره ام

8 چون موج از تردد خاطر درین محیط صائب یکی شده است میان و کناره ام