بی آب نگردد گهر حسن ز دیدن از صائب تبریزی غزل 6421

1 بی آب نگردد گهر حسن ز دیدن باریک نگردد لب ساغر ز مکیدن

2 تا در دل صیاد، تمنای شکارست از خاطر آهو نجهد فکر رمیدن

3 چون تیر گذشت از نظر آن سرو خرامان آیین خدنگ است به دنبال ندیدن

4 آگاهی ما در گرو بی خبری نیست خواب از سر ما می پرد از چشم پریدن

5 طول سفر عشق ز دل واپسی ماست کوته شود این راه ز دنبال ندیدن

6 از وصل تسلی نشدن لازم عشق است آرام نگیرد دل دریا ز تپیدن

7 فریاد که چون شمع درین محفل افسوس عمرم به سر آمد به سرانگشت گزیدن

8 ارباب دل از تیغ اجل رنگ نبازند بر خویش نلرزد گل این باغ ز چیدن

9 چون زهر چرا سبز نگردد سخن من؟ گوشم دهن مار شد از تلخ شنیدن

10 صائب چو سخن سر کند از مولوی روم شیران بنیارند در آن دشت چریدن