مکن تقصیر در افسوس تا از صائب تبریزی غزل 6752

1 مکن تقصیر در افسوس تا جان در بدن داری که بهر لب گزیدن سی محرک در دهن داری

2 جهان از تنگ خلقی بر تو زندانی است پروحشت وگرنه یوسفستان است اگر خلق حسن داری

3 به غربت گر شوی قانع، گل بی خار می گردد همان خاری که در پیراهن از شوق وطن داری

4 مهیا باش زخم گاز را در پرده شبها زبان آتشین چون شمع تا در انجمن داری

5 بپوشان از دو عالم دیده و مستانه راهی شو اگر امید افتادن در آن چاه ذقن داری

6 مهیا باش صائب زخم چندین خار بی گل را گل بی خاری از دوران اگر در پیرهن داری