1 مکن به لهو و لعب صرف نوجوانی خویش به خاک شوره مریز آب زندگانی خویش

2 هوای نفس ز دست اختیار برده مرا خجل چو موج سرابم ز خوش عنانی خویش

3 نیم به خاطر صحرا چو گردباد گران نفس چو راست کنم می برم گرانی خویش

4 همان ز چشم حسودان مرانمکدان است اگر خورم جگر خود زبی دهانی خویش

5 درین جهان دل بی غم نمی شود پیدا اگر برون دهم از دل غم نهانی خویش

6 فغان که نیست بغیر از دریغ و افسوسی به دست آنچه مرا مانده از جوانی خویش

7 خجالت است نصیبم ز تنگدستیها چو میهمان طفیلی زمیزبانی خویش

8 به تار خود نبود هیچ عنکبوتی را علاقه ای که تو داری به زندگانی خویش

9 دلم همیشه دو نیم است چون قلم صائب ز بس که منفعلم از سیه زبانی خویش