دل چو کشتی، جان روشن عالم از صائب تبریزی غزل 1075

1 دل چو کشتی، جان روشن عالم آب من است بادبان و لنگرش بیداری و خواب من است

2 از فروغ عاریت پاک است وحدت خانه ام زردی رخساره من شمع محراب من است

3 ثابت و سیاره گردون من اشک است و داغ آه سردی کز جگر برخاست مهتاب من است

4 بوریا کز خشک مغزی خواب مردم تلخ ازوست موج دریای حلاوت از شکر خواب من است

5 نیست چون خواب گران، سامان خودداری مرا گر همه یک قطره آب است، سیلاب من است

6 باعث محرومیم قرب است مانند حباب عین دریا پرده چشم گرانخواب من است

7 بی قراری های من در گرد دارد چرخ را جنبش این شیشه ها از جوش سیماب من است

8 از تنور خاک چون طوفان برونم می کشد شورشی کز شوق او در جان بی تاب من است

9 آتشی کز شوق او صائب مرا در زیر پاست خار صحرای ملامت فرش سنجاب من است