1 پاک گوهر را سزوارست اوج اعتبار در سواری می رسد فیض نگین نامدار

2 همت دریادلان ظاهر به دولت می شود در بلندی گوهر افشان می شود ابر بهار

3 برگ را در بر گریزاز خودفشاندن جود نیست درهم و دینار را در زندگانی کن نثار

4 از زر و گوهر تهی چشمان نمی گردند سیر نقش، جوی خشک باشد در عقیق آبدار

5 دل سیاهان را چه سود از طره دستار زر؟ گور ظلمانی نگردد روشن از شمع مزار

6 غافل از وقت زوال خود زسر گرمی شده است آن که چون خورشید می نازد به اوج اعتبار

7 جوشن داود گردد سینه چون پر رخنه شد دل دونیم از درد چون گردید، گردد ذوالفقار

8 از بدان نیکی، بدی از نیکوان شایسته نیست راستی عیب نمایان می شود در تیر مار

9 هر که صائب بار دوش خلق گردد چون سبو در شکستش سنگ می بندد کمر در کوهسار