چو شبنم آن که درین بوستان از صائب تبریزی غزل 1688

1 چو شبنم آن که درین بوستان سحرخیزست مدام ساغرش از صاف عیش لبریزست

2 به خال گوشه ابروی او مبین گستاخ که چون ستاره دنباله دار خونریزست

3 فغان که نرگس بیمار خوبرویان را شکستن دل ما چون شکست پرهیزست

4 همیشه در دل فرهاد می کند جولان چه شد که دامن شیرین به دست پرویزست

5 زمان حسن قدیم ترا که می داند؟ که آسمان یکی از سبزه های نوخیزست

6 ز آتش نفس گرم ما خطر دارد چو خار، محتسب شهر اگر چه سر تیزست

7 ز آسمان کهنسال دلخراش ترست اگر چه سبزه رخسار یار، نوخیزست

8 ز سنگ، چشمه خون می کند روان صائب ز بس که درد دل من سرایت آمیزست