نتوان به فلک شکوه ز بیداد از صائب تبریزی غزل 4361

1 نتوان به فلک شکوه ز بیداد قضا برد از شیشه ما دهشت این سنگ صدا برد

2 مرغ قفس این بخت برومند ندارد باد سحر این دامن گل را به کجا برد

3 در خدمتش استاده بپا دار مکافات سهل است اگر فوطه ربا فوطه مابرد

4 جست از خم چوگان حوادث سر منصور این گوی سعادت ز میان دار فنا برد

5 قسمت به طلب نیست که با همرهی خضر در خاک سکندر هوس آب بقا برد

6 عشق از دل بی نام ونشان گرد برآورد این سیل کجا راه به ویرانه ما برد

7 شکر قدح تلخ مکافات چه گویم کز خاطر من دغدغه روز جزا برد

8 در دست تو چون مهره مومیم وگرنه سر پنجه ما آب ز شمشیر قضا برد

9 دل بیهده دارد ز سخن چشم سعادت از سایه خود فیض کجا بال هما برد

10 تا هست به جا رسم جگر کاوی بلبل از ناخن گلها نتوان رنگ حنابرد

11 بی زحمت شبگیر رسیدیم به منزل افتادگی ما گرو از باد صبا برد

12 چون خضر چرا زنده جاوید نباشد صائب به سخن آب رخ آب بقا برد