نهال شمع ز سبزی ازان برومندست از صائب تبریزی غزل 1670

1 نهال شمع ز سبزی ازان برومندست که دایم از پر پروانه برگ پیوندست

2 شده است مرکز پرگار آهوان مجنون اسیر عشق به هر جا رود نظربندست

3 چرا به تیغ شهادت نمی نهد گردن؟ به آب زندگی آن کس که آرزومندست

4 بشوی نقش خودی را که دیده خودبین به آبگینه ز آب حیات خرسندست

5 گشاد قفل دل زنگ بسته عاشق به یک اشاره ابروی یار در بندست

6 چو سکه دل به زر و سیم کم عیار مبند که همچو برگ خزان دیده سست پیوندست

7 به خوردن دل خود باش قانع از روزی که نان خلق گلوگیرتر ز سوگندست

8 دهن به خنده مکن باز همچو بی مغزان که پر ز خون، دهن پسته از شکرخندست

9 کلام هیچ مدانان به مردم همه دان هزار پله گرانتر ز کوه الوندست

10 به کام طفل مزاجان سنگدل صائب شکستن دل ما چون شکستن قندست