می توان با همت سرشار از از صائب تبریزی غزل 1349

1 می توان با همت سرشار از دنیا گذشت موج با این شهپر توفیق از دریا گذشت

2 هر سر خاری دم از شمع تجلی می زند تا کدامین آتشین رخسار ازین صحرا گذشت

3 یک شرر تخم محبت در دل شیرین نکاشت تیشه آتش نفس چندان که بر خارا گذشت

4 آی حیوان و می روشن ز یک سرچشمه اند از سر جان بگذرد هر کس که از صهبا گذشت

5 آخر ای عمر سبکرو این قدر تعجیل چیست؟ سیل ازین آهسته تر از دامن صحرا گذشت

6 خصم را بی برگی ما خون رحم آرد به جوش برق چون ابر بهار از کشتزار ما گذشت

7 کار، تأثیر نفس دارد نه آواز بلند ورنه در فریاد بتواند خر از عیسی گذشت!

8 صائب از آغاز و انجام حیات ما مپرس گردبادی بود پنداری که بر صحرا گذشت