خوشا سری که ز تدبیر عقل از صائب تبریزی غزل 1674

1 خوشا سری که ز تدبیر عقل نومیدست که سال و ماه به دیوانه سر به سر عیدست

2 ز شهر دورشدن ها کفایت مجنون همین بس است که فارغ ز دید و وادیدست

3 مدار دست ز اصلاح خود به موی سفید که دل سفید چو گردید صبح امیدست

4 به گوشمال مده رو سیاه را تهدید که بنده را خط راه گریز، تهدیدست

5 همین بس است ز قهر خدا سزای بخیل که فقر دارد و از مزد فقر نومیدست

6 خبر ز تلخی آب بقا کسی دارد که همچو خضر گرفتار عمر جاویدست

7 غرور حسن گرفته است دیده خورشید وگرنه لاغری ماه، عیب خورشیدست

8 مباش بی نفس سرد یک زمان صائب که آه سرد در آن نشأه سایه بیدست