خوشا چشمی که با آن طاق از صائب تبریزی غزل 2813

1 خوشا چشمی که با آن طاق ابرو آشنا گردد کز این محراب هر حاجت که می خواهی روا گردد

2 در ایام خط از عاشق عنا نداری نمی آید گدای شرمگین در پرده شب بی حیا گردد

3 دل بیگانه خوی من میانجی برنمی دارد من و حسنی که پیش از چشم با دل آشنا گردد

4 زمطلب چون گذشتی سر نهد مطلب به دنبالت فلک بر مدعا گردد چو دل بی مدعا گردد

5 سخنور شکوه بیهوده دارد از تهیدستی نمی داند که نی چون پر شکر شد بینوا گردد

6 زیاد پیری افتد رعشه در رگهای جان من چو شمعی کز نسیم صبحدم بی دست و پا گردد

7 تمنای رهایی داشتم از خط، ندانستم که از هر حلقه ای در صید دل دامی جدا گردد

8 زدرد داغهای مشکسود من خبر دارد به عشق نو خطی هر کس که صائب مبتلا گردد