داغدار از عرق شرم شود نسرینش از صائب تبریزی غزل 4981

1 داغدار از عرق شرم شود نسرینش آب گردد ز اشارت بدن سیمینش

2 بوی مشک ازنفس سوخته اش می آید در دل هرکه کند ریشه خط مشکینش

3 این چه لطف است که چون سرو شود مینارنگ از بغل گیری آیینه تن سیمینش

4 آب چون آینه رفتار فراموش کند سایه برآب روان گر فکند تمکینش

5 نتوان بافت بغیر از لب و دندان نگار ماه عیدی که هم آغوش بودپروینش

6 نه چنان چشم چو بادام تو تلخ افتاده است که شکر خواب به افسانه کند شیرینش

7 سینه اش کان بدخشان شود از باده لعل هرکه از دست بود همچو سبو بالینش

8 آتشی هست نهان در دل صائب که مدام می چکد خون چو کباب ازنفس رنگینش