چون صدف تا چند پیش ابر از صائب تبریزی غزل 6003

1 چون صدف تا چند پیش ابر دست افراشتن؟ اشک حسرت را فرو خوردن، گهر پنداشتن

2 چند پیش صبح بردن آبروی اشک و آه؟ در زمین شور تا کی تخم ریحان کاشتن؟

3 خیمه بیرون زن ز هستی، تا توانی چون حباب در ته یک پیرهن با بحر صحبت داشتن

4 تخم رنجش در زمین دوستی پاشیدن است شکوه احباب را پوشیده در دل داشتن

5 تا کمان آسمان در زه بود تقدیر را از تهی مغزی است گردن چون هدف افراشتن

6 صائب از خاک عدم شکر اگر حاصل شود از لب جانان تمتع می توان برداشتن