باشد ز زلف آن رخ چون لاله از صائب تبریزی غزل 4809

1 باشد ز زلف آن رخ چون لاله بی نیاز از دامن است شعله جواله بی نیاز

2 ماه تمام رابه معرف چه حاجت است ؟ آن حسن کامل است ز دلاله بی نیاز

3 از خط گزیر نیست رخ همچو ماه را ماه تمام اگر شود از هاله بی نیاز

4 دانسته ام عیار دل سخت یار را مستغنیم ز گریه و از ناله بی نیاز

5 حاجت به خلق، سوخته جانان نمی برند از مرهم است داغ دل لاله بی نیاز

6 این شکر چون کنم که لب تشنه مرا از آب کرد ساغر تبخاله بی نیاز؟

7 کام کسی که شهد قناعت چشیده است باشد ز ناز شکر بنگاله بی نیاز

8 منت مکش ز سرمه که آن چشم خوش نگاه در بردن دل است ز دنباله بی نیاز

9 بر رهنورد شوق گران است برگ گل اشک روان ماست ز پرگاله بی نیاز

10 صائب ز غم منال که یک دیدن رخش دل را کند ز شادی صد ساله بی نیاز