اگرچه لاله من ریشه در از صائب تبریزی غزل 2929

1 اگرچه لاله من ریشه در خاک چمن دارد زوحشت برگ برگم داغ غربت در وطن دارد

2 به شمعی می برم غیرت درین هنگامه کثرت که از فانوس با خود خلوتی در انجمن دارد

3 صدف را می توان سرحلقه دریادلان گفتن که با چندین گهر مهر خموشی بر دهن دارد

4 مکرر می کند یک حرف را صدبار چون طوطی سخنسازی که با آهن دلان روی سخن دارد

5 ز آب زندگانی خضر را لب تشنه می آرد چه آب دلفریب است این که آن چاه ذقن دارد

6 حباب از بی دهانی می کشد خمیازه حسرت زگوهر دانه یابد چون صدف هر کس دهن دارد

7 چو از سیماب شبنم نیست خالی گوش گل صائب چه حاصل زین که بلبل پیش گل راه سخن دارد؟