جذبه ای کوتا سر از زندان از صائب تبریزی غزل 5407

1 جذبه ای کوتا سر از زندان تن بیرون کنم چند لنگر در ضمیر خاک چون قارون کنم

2 من که بر سر خاک می ریزم به دست دیگران در جهان بیوفا طرح عمارت چون کنم

3 رهنمایی می کنم مرغان فارغبال را گاه گاهی گر سر از کنج قفس بیرون کنم

4 تیره نتوان کرد آب زندگانی را به خاک جان چه باشد تا نثار آن لب میگون کنم

5 نسبتی در خاکساری نیست با مجنون مرا کز غبار خاطر خود طرح صد هامون کنم

6 من که پر در لامکان بی نیازی می زنم حاش لله شکوه از ناسازی گردون کنم

7 آب در چشم غزال از آه گرم من نماند با خمار نرگس میگون لیلی چون کنم

8 غیرت همکار بنددست و پای جرات است می روم زین بزم تا پروانه را ممنون کنم

9 صائب از شرم سبکباری گذارد پا به کوه کوه درد خویش را گر عرض بر مجنون کنم