خلق خوش در نوبهار عافیت از صائب تبریزی غزل 121

1 خلق خوش در نوبهار عافیت دارد مرا خاکساری در حصار عافیت دارد مرا

2 تا چه بدمستی ز من سرزد که دور روزگار در کشاکش از خمار عافیت دارد مرا

3 آسمان گر از خزان درد پامالم کند به که سرسبز از بهار عافیت دارد مرا

4 تا سبو بر دوش دارم از خمار آسوده ام میکشی در زیر بار عافیت دارد مرا

5 صبح محشر شور در عالم فکند و همچنان آسمان امیدوار عافیت دارد مرا

6 شکر زنجیر جنون بر گردن من واجب است مدتی شد در حصار عافیت دارد مرا

7 اهل دردی نیست صائب زین همه دردی کشان تا به جامی شرمسار عافیت دارد مرا