گل سرخ، روزی ز گرما فسرد از پروین قطعه 130
1. گل سرخ، روزی ز گرما فسرد
فروزنده خورشید، رنگش ببرد
در باغ، وقت صبح چنین گفت گل به خار از پروین قطعه 131
1. در باغ، وقت صبح چنین گفت گل به خار
کز خویش، هیچ نایدت ای زشت روی عار
صبحدم، تازه گلی خودبین گفت از پروین قطعه 132
1. صبحدم، تازه گلی خودبین گفت
کاز چه خاک سیهم در پهلوست
گلی، خندید در باغی سحرگاه از پروین قطعه 133
1. گلی، خندید در باغی سحرگاه
که کس را نیست چون من عمر کوتاه
گفت گرگی با سگی، دور از رمه از پروین قطعه 134
1. گفت گرگی با سگی، دور از رمه
که سگان خویشند با گرگان، همه
نهاد کودک خردی بسر، ز گل تاجی از پروین قطعه 135
1. نهاد کودک خردی بسر، ز گل تاجی
بخنده گفت، شهان را چنین کلاهی نیست
دزد عیاری، بفکر دستبرد از پروین قطعه 136
1. دزد عیاری، بفکر دستبرد
گاه ره میزد، گهی ره میسپرد
آن نشنیدید که یک قطره اشک از پروین قطعه 137
1. آن نشنیدید که یک قطره اشک
صبحدم از چشم یتیمی چکید
شنیدستم که اندر معدنی تنگ از پروین قطعه 138
1. شنیدستم که اندر معدنی تنگ
سخن گفتند با هم، گوهر و سنگ
مادر موسی، چو موسی را به نیل از پروین قطعه 139
1. مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتهٔ رب جلیل
با مرغکان خویش، چنین گفت ماکیان از پروین قطعه 140
1. با مرغکان خویش، چنین گفت ماکیان
کای کودکان خرد، گه کارکردن است
یکی مرغ زیرک، ز کوتاه بامی از پروین قطعه 141
1. یکی مرغ زیرک، ز کوتاه بامی
نظر کرد روزی، بگسترده دامی