الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة - الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 سهل است مرا یاد تو افزون کردن یا دامن دل را سگ پرخون کردن

2 این آسان است لیک بس دشوار است سودای تو از دماغ بیرون کردن

1 ای عقل همیشه از طرب تنها باش وای صبر درین واقعه اندروا باش

2 ای دل تو به پای بسته از دست مده وای جان زدست رفته پابرجا باش

1 انصاف زاختلاف ایّام فرق پیدا کردی به گفت حق را الحق

2 آنجا که کمال کبریای قدم است توحید من و کفر تو باشد مطلق

1 چشم سیهت که ناف آهو دارد در هر مژه صد هزار جادو دارد

2 از درج دلم گوهر عقلم گم شد زنهار بگو تا بدهد کاو دارد

1 یا من به چه دل زنم دَرِ سودایش یا من چه سگم که دیده سازم جایش

2 گر دست رسد جملهٔ معصومان را در دیده کشند جمله خاک پایش

1 بر دل که مقام تست گر نیش زنی صد جان بدهم به رشوه تا بیش زنی

2 از نیش تو دل نیست دریغ اما من می ترسم از آنک نیش بر خویش زنی

1 گر حکم جهان زیر نگین داشتمی بر خاک درت نثار چین داشتمی

2 زآنجا که تویی مرا چنین می داری گر من توَمی تو را چنین داشتمی

1 من معذورم اگر شوم هرزه درای با عشق تو عقل کی بماند برجای

2 چون مظهر مظهرت منم در همه جای شاید که به من فخر کند خلق خدای

1 بادا! چو رسی به زلف مشک افشانش در گوش بگوی این سخن پنهانش

2 کان شیفته را کز تو فلک دور افکند یاد تو همی کرد برآمد جانش

1 آنها که فلک وفا نکرد ایشان را وصل من و تو بد اوفتاد ایشان را

2 خواهند مرا زخدمتت باز بُرند یارب که زبان بریده باد ایشان را