الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة - الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 شاد است همه عمر نکوخواه از تو دشمن کور است گاه و بیگاه از تو

2 عیش خوش ما بی تو ندارد آبی سلطان وجود لوحش الله از تو

1 یک حاجت بی‌دلی روا می‌نکنند یک وعدهٔ عاشقی وفا می‌نکنند

2 این است غم ما که درین تنها[ی]ی ما را به غم خویش رها می‌نکنند

1 روز رخ تو کسوت شب می دارد شب جانب روز تو عجب می دارد

2 گر زانک نه دود دل من شد خط تو پا بر سر آتش چه سبب می دارد

1 گفتی که تو دل برغم آن دلبر نه ور بپذیرد به شکر جان بر سر نه

2 آتشکده ای کدام دل شرمت باد محنت جایی کدام جان بر سر نه

1 من سوخته گر در طمع خام افتم از جوی خوش تو ای دلارام افتم

2 لطف تو مرا کشید در دام ارنه زان مرغ نیم که هرزه در دام افتم

1 هر محنت و هر بلا که در جان من است از دست دل نبوده فرمان من است

2 شرط ادب این است که گفتم، ورنه درد من از آن است که درمان من است

1 دل را چو فتاد با غم عشق تو رای چندانک توانی به غمش می افزای

2 تا جان دارم دست من و دامن تو زین سر نروم تا که بُباشم برپای

1 از بس که غم دنییِ مردار خوری نه کار کنی و نه غم کار خوری

2 سرمایهٔ تو از همه عالم عمری است بر باد مده که غصّه بسیار خوری

1 گر با من خسته دل بیفتد رایش جان و دل و دیده هر سه سازم جایش

2 وآنگاه مرا زغایت سودایش روزی بینی بمرده اندر پایش

1 گفتم طربی به صد دل و دین بخرم هان تا که فروشد، من مسکین بخرم

2 جایی برسید درد دل، گر یابم مرگی به هزار جان شیرین بخرم